Nieoficjalne forum serwisu opowiadania.pl

zmierzchomanka15

Oto pierwsze 3 rozdziały mojego opowiadania.

Propozycja

Kolejny nudny tydzień dobiegał końca. Jedynym pocieszeniem było to, że za kilka dni w końcu miały rozpocząć się wakacje. Nie miałam nic zaplanowane, ale i tak lepsze leżenie na kanapie przed telewizorem niż chodzenie do tego durnego gimnazjum. Po co ja się tu przenosiłam?! Źle mi było w starej szkole? Chciałam być „cool”!! Żałosne… Z nikim nie da się tu porozmawiać. W ósemce miałam chociaż Olę. Nie doceniałam jej. Dopiero teraz, w tym roku odkryłam co dla mnie znaczy. Była moją przyjaciółką…
- Ej! Księżniczko, dasz się podwieźć?- podskoczyłam, zachrypnięty głos wyrwał mnie z rozmyślań.
- Adrian, co ty tutaj robisz!?
- Anka kazała mi cię dostarczyć do domu. Dzwoniła do twoich rodziców. Nocujesz dzisiaj u nas.
- Super!!! Tylko dlaczego ja nic o tym nie wiem?
Wybuchnął ciepłym śmiechem, ja razem z nim. Była przyzwyczajona do tego, że Ania układała mi życie. Czasami wkurzało mnie to, ale i tak ją kochałam.
- Gośka, wsiadaj bo zaczyna padać. Zapiekanka Anki jest już pewnie gotowa.
- Znowu jakiś eksperyment?- zapytałam nie mogąc powstrzymać chichotu.
- Tak, tym razem z kuchni brazylijskiej, podobno niebo w gębie…
- Na pewno…- znowu zaczęliśmy się rechotać. To było u nas normalne. Nie było dnia, kiedy nie śmialibyśmy się z czegoś. Tym razem przypomniały nam się inne eksperymenty kuchenne Ani. Co tu dużo opowiadać Robertem Sową to ona nie jest!! 
Zajechaliśmy pod dom. Był to wcale nie mały budynek usytuowany na obrzeżach miasta. Był urządzony z gustem. Oboje włożyli w niego dużo czasu i pieniędzy. Adrian nieźle zarabiał, był gitarzystą w „znanym zespole”, jak zawsze zwykł mówić. Nigdy jednak nie zdradził mi w jakim. Była to jedyna tajemnica jaką miał przede mną. Wracając do domu: gdy wyszło się do ogrodu po drugiej stronie płotu rozpościerał się las. Lubiłam tu przyjeżdżać. To miejsce mnie uspokajało. Ania i Adrian nie mięli nic przeciwko bym nocowała tu od czasu do czasu, byli moim przyjaciółmi. Na początku naszej znajomości moi rodzice trochę się sprzeciwiali- Anka i Adrian mięli po 37 lat. Później przekonali się do nich. Mi ich wiek nie przeszkadzał. Zawsze lubiłam przebywać z ludźmi starszymi ode mnie. Nie odczuwałam różnicy pomiędzy nami.
- No jesteście wreszcie - Ania wyszła nam naprzeciw- mam dla ciebie dwie niespodzianki!
- Boże, mam się bać?- udawałam przerażenie
- Ha, ha, ha!!! Bardzo śmieszne…- wyglądała na urażoną.
Uwiesiłam się jej na szyi i pocałowałam w policzek. To zawsze pomagało. Uśmiechnęła się i przytuliła mnie.
- To co to za niespodzianki?- zapytałam wyolbrzymiając swoje zaciekawienie.
- Pierwsza czeka na nas w jadalni.
- Aaa… Chodzi o tą zapiekankę, tak?
- Adrian! Miałeś jej nic nie mówić.
- Przepraszam kochanie…
***
- No dobra, zapiekanka była pyszna, ale teraz czekam na drugą niespodziankę!- siedziałam rozparta w moim ulubionym fotelu z Frankiem, czarnym dachowcem Adriana na kolanach.
- Dostaliśmy propozycję wyjazdu na obóz muzyczny na mazury. Adrian miałby uczyć gry na gitarze a ja śpiewu.
- To super! Gratulacje- odpowiedziałam, chociaż w myślach smuciłam się trochę, mieliśmy spędzić całe wakacje razem.
- Może chciałabyś… pojechać z nami- zapytał ostrożnie Adrian.
- Mówicie serio!? Pewnie, że tak!!- krzyknęłam, zerwałam się na równe nogi i rzuciłam się mu na szyję.
- Tylko jest jeden drobny problem…- zaczęła ostrożnie Anka.
- Coś nie tak?
- Na tym obozie będzie Olga i Patrycja.
- Nie!!! A było tak pięknie…- wiedziałam, że to jest zbyt doskonałe żeby było prawdziwe. Oldzia i Patka, moje „przyjaciółki” z dawnej szkoły. Mają mnie za kompletne zero. Wszyscy moi znajomi, oprócz Oli żyją w błogiej nieświadomości. Nie wiedzą, że śpiewam. Nie wiedzą, że jestem całkiem, całkiem dobra w te klocki.  Odpowiada mi to. Nie chcę, żeby uważali mnie za jakąś miejscową gwiazdkę. Dlatego nie śpiewam w mieście.

Przygotowania

Koniec roku, wreszcie!!! Nie było tak źle, dyrektorka powiedziała swoje, wychowawczyni udawała, że będzie za nami tęsknić. Normalka. Teraz całkowity spokój…
-GOŚKA!!!- Spokój, jasne. Zawsze można pomarzyć…
-Anka!!! Czy ja chodź przez chwilę mogę się nacieszyć się tym, że skończyłam szkołę!?
-Ależ oczywiście że nie kochanie! Musisz się jeszcze spakować i… aha wyjeżdżamy już dzisiaj wieczorem.
-Co!? Dzisiaj?
-Tak. Plany się trochę zmieniły. Ale pojedziesz nie?- Anka popatrzyła na mnie wzrokiem Kota w butach ze Shreka.
-Pojadę, pojadę. Przecież obiecałam.
-Super! Wsiadaj, jedziemy do ciebie. Nawet nie zaczęłaś się jeszcze pakować prawda?
-Prawda. Dobra, jedźmy.
***

Pakowanie zajęło nam dwie godziny. Gdybym mogła to zrobić sama, zajęłoby mi to 15 minut. Niestety Anka to Anka. Dzięki niej w walizce na jedną rzecz która na pewno mi się przyda przypadało 5 niepotrzebnych…
-Ania!!! Po co mi 3 stroje kąpielowe albo 4 pary trampek!? Z tego co się orientuję ja mam tam się uczyć śpiewać a nie udawać modelkę! Po za tym, wiesz że najchętniej wzięłabym jedne dżinsy, jedną koszulkę i chodziła w nich cały czas.
-Wiem, ale ty też wiesz, że i tak wyjdzie na moje więc…
-Nie wiem za co ja cię tak lubię… Przecież ty mnie zwyczajnie torturujesz!- zaczęłam się z nią przekomarzać.
-No wiesz… Ja tylko chcę żebyś miała najlepsze wakacje pod słońcem kochana.
-Wiem, wiem i… dziękuję ci za to.
Mocno się przytuliłyśmy, a w tym samym czasie do mojego pokoju weszła mama.
-No proszę. To ty jednak masz w sobie jakieś uczucia?-powiedziała.
-Czasami mi się zdarza…
Moja mama uważała, ze jestem bezdusznym dziwolągiem, pesymistką która nie lubi nikogo i niczego. Cóż, miała prawie racje.
-Chciałam tylko powiedzieć, że obiad gotowy.
-Zaraz przyjdziemy mamo.
***
-Zupa była przepyszna pani Tereso, dziękuję.- Anka wstała od stołu.
-O której Adek po nas podjedzie?- zapytałam.
-Powinien być za jakieś 15 minut.
-Super! To co, cieszycie się że będziecie mieć całe mieszkanie dla siebie przez miesiąc?- zapytałam mamę z przekąsem.
-Tak, tak. Oczywiście. Żartuję, przecież wiesz, że będziemy tęsknić.
-Wiem, wiem.
-Jak przyjedziecie na miejsce koniecznie daj mi znać OK?
-Dobrze mamo.

-DRRRRRRRRR!!!!!!!- to mój telefon.
-Halo?
-Hej księżniczko czekam na was pod blokem.
-Adrian cześć! Już schodzimy.
-OK.

-Adrian już czeka.- powiedziałam- Trzymajcie się tu ciepło mamo i nie zapomnijcie czasami o mnie!!
-To zapomnienie raczej tobie grozi córciu! Bawcie się tam dobrze!
-Do zobaczenia za miesiąc. Pa, pa!!!

Mazury

-Księżniczko! Hej, pobudka…- Adrian tarmosił mnie za ramię.
-Co się stało? Gdzie jesteśmy? Co?- obudziłam się wystraszona.
-Dojechaliśmy, jesteśmy na Mazurach.
Wyjrzałam przez okno samochodu- zobaczyłam osiedle drewnianych, malutkich domków letniskowych. Na samym środku obozu przygotowano miejsce na ognisko. Super! Wyjrzałam na drugą stronę i zaniemówiłam- zobaczyłam , że obóz jest położony nad samym jeziorem. Od razu zakochałam się w tym miejscu.
-Jezu! Jak tutaj jest pięknie!!!- jak najszybciej odpięłam pas i wygramoliłam się z samochodu.
-Spokojnie! Hahaha, jeszcze nigdy nie widziałam cię w takiej euforii.- powiedziała Anka.
-Dziwisz mi się? Przecież tutaj jest jak w raju! Ej, ale dlaczego tu jest tak pusto?
-Niedługo wszyscy powinni się zacząć zjeżdżać. Jest 15, a wieczorek zapoznawczy jest planowany na 19. Proponuje wziąć torby i iść do naszego domku. Chcesz mieszkać z nami, co nie?- zapytał Adrian.
-Jeszcze się pytasz! Pewnie, że tak!
-Coś mi się wydaje, że to będzie lato pełne wrażeń…- zamyśliła się Anka.
-O TAK!- krzyknęliśmy równocześnie z Adkiem.
*
Domek był piękny! Salon z aneksem kuchennym i sypialnia. Ja miałam spać na kanapie a Anka i Adek w sypialni. Najwspanialsze było to, że gdy wyszłaś na taras widziałaś las i błękitną tafle jeziora… Można by na to patrzeć całe wieki…
-Gosia! Chodź tu księżniczko chciałbym ci kogoś przedstawić!- usłyszałam Adka.
-Idę, idę!
Gdy wyszłam przed dom stanęłam jak wryta. Koło Adriana stał facet ok. 30, uśmiechał się do mnie sztucznie.
-Gosia to jest Andrzej. Gram u niego w zespole.- powiedział Adek.
-Hej! Dużo o tobie słyszałem. Adrian opowiada o tobie jak zaczarowany. Gdyby nie to, że jest żonaty pomyślałbym, że się w tobie zakochał.- odezwał się mój nowy znajomy, Andrzej, Andrzej Piaseczny…
-Taaaaa, dobry żart.- odpowiedziałam.
Już go nie lubiłam. Poczułam, że te wakacje nie będą takie wspaniałe jak mi się to wydawało...

I co myślicie?