Nieoficjalne forum serwisu opowiadania.pl

RiseAgainst

Zjedźcie mnie jeżeli coś jest złe, fatalnie, niedopuszczalne itp. Bo lubię krytykę, dzięki niej wiem, co poprawić.
Dopiero zaczynam, nie jestem doświadczona, więc proszę o rady.. :>

Z dworu dochodził taki hałas, jak gdyby jakieś ogromne zwierzę przechadzało się tuż koło okien pokoju Emily. Dziewczynie przyszło do głowy, że być może to jej pies, Beast postanowił trochę pobiegać i rozprostować swoje, co prawda już stare kości. Coś jej jednak mówiło, że to nie Beast biega po dworze. Przecież ten staruszek panicznie boi się ciemności, a co dopiero gdy wspomnieć o samotnym przechadzaniu się. Emily szybkim ruchem podniosła koc z podłogi i zakryła się nim. ’’To nic strasznego, nic strasznego’’- powtarzała. Jak już się pewnie domyśliliście, Emily także boi się ciemności i wszystkiego co w niej czyha. Przy zgaszonym świetle nawet wieszak na ubrania czy stara komoda babci Christine wydawały się ogromnymi potworami, które mają zamiar ją pożreć. Nie, Emily nie była żadną chorą psychicznie siedemnastolatką. Po prostu bała się iść gdziekolwiek sama, bała się patrzeć na księżyc oraz bała się tej głupiej, starej komody babci, o której już wcześniej wspomniałam. A najbardziej boi się tego lasu… Tego, na który widok ma ze swojego okna. Tak, właśnie tego, który wieczorami wygląda tak, jakby ktoś w nim był i miał zamiar ją zamordować. Cóż… może się wam wydawać, że to totalna wariatka, którą przeraża dosłownie wszystko, lecz w rzeczywistości tak nie jest. To naprawdę zwykła siedemnastolatka. Zwykła, najzwyklejsza. Taka, która chodzi do szkoły, ma znajomych, rodzeństwo, rodziców, ale nie, nie taka, która zakochała się w wampirze, nie taka, która spała z wilkołakiem, i też nie taka, która potrafi czarować. To Emily Lassalle, siedemnastolatka pochodząca z Hallsville, miasta leżącego w Kanadzie. Zwykła, najzwyklejsza zielonooka brunetka, mająca nieco powyżej stu sześćdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu. Tak, właśnie ta, którą widzisz oczami wyobraźni. Ta, mająca wyraziste rysy twarzy i ta, której cera wygląda na zrobioną z porcelany. Nie trudno się więc dziwić, że została ogłoszona najładniejszą dziewczyną szkoły, prawda?
Dziewczyna aż podskoczyła, kiedy coś odbiło się od szyby. ’’Zaśnij Emily, błagam, zaśnij już!’’- znów mówiła sama do siebie. Ostatnio zdarzało jej się to coraz częściej. Coraz częściej słyszała czyjś głos, coraz częściej gadała sama ze sobą. Wiecie co? Może mieliście rację myśląc, że wcale nie jest taka normalna.

Logan

Hmm, krótkie i ciekawe, nie męczy oczu Mruga

Przydałby się dłuższy tekst do głębszej analizy. Jedyne co to nie wiem czy zakładanie w tekście co czytelnik pomyślał jest dobrym podejściem. No ale to twoja koncepcja może na dalszym etapie przeobrazi się to w coś interesującego. Pozdrawiam.

Sawyer

Jedyne co można wywnioskować z prologu to to, że opowiadanie będzie o strachu. Zgodzę się z Loganem; stanowczo za mało tekstu, żeby wyrazić głębszą opinię. Ale podoba mi się taki tajemniczy, lekko straszny styl. Więc nie pozostaje mi nic innego jak życzyć powodzenia i czekać na resztę opowiadania Mruga

pauline

interesujące, tajemnicze, może nawet wciągające? masz jednak problem z czasem, mieszasz przeszłość z teraźniejszością. wyłapałam też parę błędów interpunkcyjnych. nie przypadło mi do gustu to zapewnianie o jej zwykłości, trochę tego za dużo. zgadzam się też z Loganem, zakładanie w tekście, co pomyślał czytelnik, nie wydaje mi się dobrym pomysłem. tak czy inaczej, zapowiada się ciekawie. lubię jak ktoś zwraca uwagę na takie pierdoły jak przybierający nocą różne kształty wieszak. życzę powodzenia ;))